Cinema critic

I'd like to be excused by the English readers, but I haven't tried to express my cinema critics in english yet. They say that the limits of our thoughts are the limits of our words and my maternal language is Greek...Someday I'll translate it. For the Greeks, this is an easier text.

For all the precious people

“Ποτέ δεν είχα φίλο. Ο πατέρας μού έλεγε ότι θα με παντρευτεί, αλλά αφού ήταν παράνομο, με πηδούσε. Η αγάπη δεν υπήρχε για μένα. Η αγάπη με βίαζε, με χτυπούσε, με έλεγε ζώο, με έκανε να νιώθω άχρηστη, με αρρώστησε.»

Χάρλεμ 1987. Μιά άχρωμη πόλη, με χρωματιστούς ανθρώπους. Ένα σχολείο που θυμίζει την τάξη της Michel Phaiffer στο «Dangerous Mind», είναι η αρχή στην ιστορίας της Precious. Έχεις κάθε λόγο να πεις μίζερη τη ζωή της. Εκείνη όμως δεν σε αφήνει να το κάνεις. Γιατί τη φαντασία της δεν μπορεί να την βιάσει κανείς, όσο και αν έχει βιάσει το σώμα της. Ένα ποτροκαλί μαντήλι είναι η χρωματιστή της ελπίδα. «Ο κόσμος είναι μπλε σαν ένα πορτοκάλι» έλεγε ο Paul Eliard. Παροξυσμός ή απλά τρέλα; Η Precious έχει και τα δύο στη ζωή της. Το αγαπημένο χόμπι της μάνας της είναι ο εκσφεντονισμός βάζων και κάθε είδους γυάλινων αντικειμένων που μπορούν να την τραυματίσουν. Όμως εκείνη, σαν άλλη Selma Jeskova, χορεύει το δικό της χορό στο σκοτάδι, πρωταγωνίστρια-ντίβα στο δικό της μιούζικαλ και περιμένει τον αγαπημένο της στο αστροφορεμένο πεζοδρόμιο που θα την απαλλάξει από όσα υποφέρει. Δυστυχώς ο καταραμμένος Μέρφι και οι κανόνες του επιβεβαιώνονται μέχρις εσχάτων. «Όταν κάτι πάει στράβα, θα πάει χειρότερα». Η Precious δεν μπορεί να ηρεμήσει. Μπορεί όμως να ονειρευτεί. Και συνεχίζει να πορεύεται με κομμένες, ανορθόγραφες σιωπές που κραυγάζουν την αλώβητη φαντασία της για ζωή.

Φαίνεται ότι το Hollywood ξέμεινε από σενιαριογράφους, καθώς όλο και περισσότερα βιβλία ξεφυλλίζονται στην μεγάλη οθόνη. Ευτυχώς έχει ακόμα πολύ καλούς σκηνοθέτες. Βασισμένο στο μυθιστόρημα “Push” της Sapphire, o Lee Daniels σκηνοθετεί την μονάκριβη ταινία του “Precious: Based an the novel “Push” by Sapphire”, η οποία έρχεται να καθηλώσει το ενδιαφέρον του κοινού σε κάθε λεπτό της. Η ταινία δεν έχει εξάρσεις. Έχει όμως χαρακτήρες.

Ο Lee Daniels έχει εμμονή με την «απομυθοποίηση» και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην εν λόγω ταινία. Μέσα από ένα πανέξυπνο casting με τη Mariah Carey να μην εκθέτει ούτε για μισό καρέ τα πλούσια ελέη της, αλλά να εκτελεί χρέη κοινωνικής λειτουργού, τον Lenny Kravitz στο ρόλο του νοσοκόμου, τη ρεαλιστικότατη και υπερναρκισιστική Mo’Νique στο ρόλο της μάνας και την ανέκφραστα εκφραστικότατη Gabourey Sidile, η “Precious” είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι και μία υπενθύμιση για τις ιστορίες που κρύβουν οι ωραίοι και όχι οι όμορφοι άνθρωποι. Το πανέξυπνο μοντάζ του βραβευμένου με AFI Joe Klotz, παρασέρνει την “Precious” στον ιδανικό της κόσμο και χαρίζει στον Klotz την πρώτη του υποψηφιότητα στα φετινά Oscar. Η σαρκαστική μουσική επένδυση της ταινίας έρχεται να καλύψει και ταυτόχρονα να τονίσει, όσα είναι αποκρουστικά, αλλά γίνονται τραγελαφικά σε ένα εφηβικό μυαλό. Η απομυθοποίηση της ταινίας βρίσκεται ακόμα και στους συντελεστές της. Στους παραγωγούς συναντάμε και την Oprah Winfrey, το σόου της οποίας της απευθύνεται μόνο στους ταπεινούς και καταφρονεμένους του Χάρλεμ και του Μπρόνξ, όπως αναφέρεται στην ταινία.

Με 6 υποψηφιότητες για Oscar, ανάμεσα σε εκείνη και της καλύτερης ταινίας, 53 διακρίσεις και άλλες 60 υποψηφιότητες, η ιστορία της Precious είναι ένα μάθημα για τα πράγματα που πρέπει να εκτιμάμε, χωρίς να μας χαρίζονται.